آسیب های زنان والیبالیست نخبه ایران

والیبال، یکی از پرطرفدارترین و محبوب ترین ورزش ها در دنیاست که خطر بروز آسیب نیز در آن زیاد است. هدف از این تحقیق، بررسی خصوصیات آسیب های زنان والیبالیست نخب? کشور بود. 74 بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر (1386 – 1385) والیبال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب ها به صورت آینده نگر و با استفاده از فرم گزارش آسیب و به کمک پزشکان تیم جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی و آزمون خی دو استفاده شد. در مجموع 27 آسیب در بازیکنان رخ داد که 8/77 درصد آنها در اندام تحتانی، 5/18 درصد در اندام فوقانی و 7/3 درصد در تنه بود. پرآسیب ترین قسمت بدن مچ پا (9/51 درصد) و به دنبال آن زانو (2/22 درصد) بود. متداول ترین نوع آسیب نیز اسپرین (6/55 درصد) و به دنبال آن استرین (5/18 درصد) بود. اسپکرها (6/55 درصد)، پاسورها (9/25 درصد) و به دنبال آن لیبروها(5/18 درصد) بیشتر دچار آسیب شدند. اسپکرها بیشتر از ناحی? مچ پا و زانو دچار آسیب شدند، درحالی که انگشتان دست در پاسورها و مچ دست در لیبروها بیشتر دچار آسیب شد. بین میزان آسیب های برخوردی و غیربرخوردی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 >p، 1 =2?). آسیب های زمان تمرین بیشتر از زمان مسابقه بود (05/0 p، 81/5 = 2?). براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که اسپکرها بیشتر در معرض آسیب های مچ پا و زانو حین فرود بعد از پرش قرار دارند و اسپرین متداول ترین نوع آسیب ها و منطق? جلو زمین پرآسیب ترین منطق? زمین بازی است. این اطلاعات برای دست اندرکاران پزشکی تیم های والیبال برای تحت پوشش قرار دادن مسائل پزشکی مسابقات و طراحی راهبردهای پیشگیری از آسیب ها مفید است.